احمد فرامرزي

احمد فرامرزي فرزند شيخ‌عبدالواحد در 1268ش در قريه گچويه از توابع فرامرزيان لارستان به دنيا آمد. در ده سالگي به همراه پدرش به بحرين رفت و در آنجا مقدمات فقه شافعي و نحو را نزد پدرش آموخت. پس از آن به بستك رفت و در مدرسه سلطان‌العلماء عبدالرحمن بستكي مشغول تحصيل شد. پس از بازگشت به فارس به امر پدرش به كوهج رفت و دو سال در مدرسه كوهج به تحصيل پرداخت. در خلال نهضت مشروطيت با خانواده عازم بحرين شد و ابتدا كار تجارت پيشه كرد اما بعداً آموزگار مدرسه ابتدايي ايرانيان در بحرين شد. در 1301ش از راه بوشهر و شيراز به همراه برادرش عبدالرحمن فرامرزي راهي تهران شد و پس از مدتي بي‌كاري در 1304ش چند روزي در چاپخانه مجلس به كار تصحيح مشغول بود و بعد به كتابخانه مجلس شوراي ملي منتقل شد. در مهر 1308 به وزارت خارجه و در 1309 به وزارت ماليه منتقل شد. حدود چهار سال بعد به وزارت خارجه بازگشت و در شهريور 1316 در وزارت دادگستري و در دادگاه استان به كار پرداخت؛ تا اينكه در 1324 به مديركلي وزارت دارايي منصوب شد و مدتي نيز دادستان ديوان محاسبات بود.

او در دوره‌هاي 15، 17 و 18 از بوشهر به وكالت مجلس شوراي ملي انتخاب شد. پس از آن به وزارت دادگستري رفت و در تير 1335 بازنشسته شد. از او آثاري در تأليف و ترجمه انتشار يافته است. همچنين او به همراه برادرش عبدالرحمن فرامرزي در 1306ش يازده شماره از مجله تقدم را منتشر كردند و نيز پس از شهريور 1320 روزنامه «خاور» را براي سه دوره منتشر نمود. او مقالات بسياري نيز در نشريات به چاپ رسانده بود. احمد فرامرزي در 21 اسفند 1340 درگذشت. ركن‌زاده آدميت، دانشمندان و سخن‌سرايان فارس، ج 4، صص 74ـ70؛ افشار، ايرج، سواد و بياض، ص 273).