انجمن حجتیه
در اوایل دهه 1330 ش، زمانی که فعالیت گروههای بهایی در جذب جوانان مسلمان شدت یافته بود، گروهی با عنوان «انجمن خیریه حجتیه مهدویه» برای مبارزه با بهاییان تشکیل شد.
مؤسس این گروه، فردی روحانی به نام شیخ محمود ذاکرزاده تولایی معروف به حلبی بود. او در حوزة علمیه مشهد درس می‌خواند. هنگامی که با تبلیغ بهاییان، یکی از دوستان او جذب بهاییت شد، حلبی بر آن شد تا به مبارزه با این فرقه بپردازد. او ابتدا با مطالعه کتابهای بهاییان و راه‌یابی به جلسات آنان، با زوایای فکری بهاییت آشنا شد. سپس تصمیم به مبارزه فکری با آنان گرفت. حلبی به زودی انجمن حجتیه را تشکیل داد و گروهی از هم‌فکران خود را گرد آورد.
شیوه مبارزه آنان با بهاییت چنین بود که ابتدا افراد مذهبی را در جلسات خود با اصول و عقاید اسلامی آشنا می‌ساختند و اعتقادات بهاییان را نیز برای آنان بازگو می‌کردند. آن‌گاه با نفوذ به محفلهای بهاییان، ضمن شناسایی افرادی که به تازگی جذب گروههای بهایی شده بودند، با آنان به گفت‌وگو می‌پرداختند تا آنها را به سمت تفکرات اسلامی باز گردانند.
آنها این باور را تبلیغ می‌کردند که هر گونه فساد در دنیا تنها با ظهور امام زمان(عج) اصلاح خواهد شد و هر تلاشی برای اصلاح امور قبل از قیام امام، به منزله برافراشتن پرچم باطل است. انجمن حجتیه در ابتدا توانست نظر موافق اغلب مراجع تقلید را به اقدامات ضد بهایی خود جلب کند. زمانی که در اکثر شهرستانها، نیروهایی را برای مقابله با بهاییان سازماندهی کرده بود، حکومت پهلوی موانعی بر سر راه آنها ایجاد می‌کرد. آنان نیز برای ادامه فعالیتهای خود، پرداختن به امور سیاسی را برای اعضای انجمن ممنوع کردند. این اقدام، رفته‌رفته آنان را به دام سازمان اطلاعات و امنیت کشور(ساواک) انداخت به گونه‌ای که انجمن حجتیه، با حمایتهای پنهانی ساواک به عاملی برای ایجاد اختلاف در صفوف مبارزان تبدیل شد؛ چراکه انجمن با جذب جوانان و هدایت آنها به سمت فعالیتهای غیر سیاسی، رژیم را از خطر فعالیت سیاسی جوانان مصون نگه می‌داشت. آنها حتی از جوانانی که جذب انجمن می‌شدند، تعهد می‌گرفتند که در کارهای سیاسی دخالت نکنند.
هم‌زمان با اوج‌گیری انقلاب اسلامی، در سال 1357 ش، زمانی که جشن میلاد امام زمان(عج) در نیمه شعبان به دلیل کشتار مردم ایران به دست عوامل حکومت، از سوی مردم و امام خمینی تحریم شد، انجمن حجتیه کوشید با ایجاد اختلاف در صفوف مردم، هم‌پای رژیم، تحریم اعلام شده را بشکند و اقدام به برپایی جشن کند. اما این اقدام با عدم استقبال مردم، به شکست انجامید.
با پیروزی انقلاب اسلامی، انجمن حجتیه با تغییراتی در اساسنامه خود به اصول انقلاب اسلامی و ولایت فقیه ابراز تمایل کرد، اما همچنان مشی سابق خود را ادامه داد. در سال 1360 ش که فعالیت گروهکهای تروریستی به تهدیدی جدی علیه نظام نوپای جمهوری اسلامی تبدیل شده بود، این انجمن به عامل تازه‌ای در ایجاد اختلاف و دو دستگی در صفوف نیروهای انقلابی تبدیل شد و آنان با ارائه تحلیلهایی در سطح جامعه، اقدامات بنیادین جمهوری اسلامی را مخالف مبانی دین معرفی کردند و عملاً با دخالت در امور سیاسی، بر خلاف مفاد اساسنامه انجمن، ضمن نفوذ دادن عوامل خود در دستگاههای حکومتی به تبلیغ جدایی دین از سیاست پرداختند. تلاشهای گسترده آنان، مخالفت آشکار امام خمینی را به دنبال داشت و انجمن حجتیه به ناگزیر در سال 1362 ش ظاهراً به فعالیتهای خود خاتمه داد.